تاثیر تحولات سیاسی بر عرضه ی خدمات صحی در افغانستان
تحولات سیاسی در افغانستان، به ویژه پس از بازگشت طالبان به قدرت در سال 2021، تأثیرات گسترده ای بر عرضه خدمات صحی در کشور داشته است. این تأثیرات به شکل‌های مختلفی بر سیستم بهداشت و درمان افغانستان مشاهده می‌شود:
-
کاهش کمک های بین‌المللی: بسیاری از سازمان های بین‌المللی که خدمات صحی را در افغانستان حمایت میکردند، پس از به قدرت رسیدن طالبان، فعالیت های خود را محدود کرده یا به طور کامل متوقف کرده‌اند. این مسئله باعث کاهش منابع مالی و کاهش دسترسی به خدمات صحی در مناطق مختلف کشور شده است.
-
کمبود دارو و تجهیزات پزشکی: با تحریم های اقتصادی و توقف کمک های بین‌المللی، تأمین دارو ها و تجهیزات پزشکی به شدت کاهش یافته است. بیمارستان ها و مراکز صحی اغلب با کمبود جدی دارو و تجهیزات ضروری مواجه‌اند.
-
فشار بر نیروی انسانی: بسیاری از متخصصان و کارکنان صحی به دلیل ترس از آینده و ناامنی، افغانستان را ترک کرده‌اند. این خروج دسته جمعی متخصصان باعث شده تا سیستم صحی کشور با کمبود نیروی انسانی ماهر مواجه شود.
-
کاهش دسترسی به خدمات صحی برای زنان: با توجه به محدودیت هایی که طالبان بر آموزش و کار زنان اعمال کرده، زنان به عنوان کارکنان صحی و همچنین به عنوان مراجعان به مراکز درمانی تحت تأثیر قرار گرفته‌اند. در بسیاری از مناطق، زنان تنها به پزشکان زن دسترسی دارند، و کاهش تعداد پزشکان زن باعث کاهش خدمات قابل ارائه به زنان شده است.
-
سوءتغذیه و بیماری ها: به دلیل شرایط اقتصادی نابسامان و کاهش درآمد مردم، سوءتغذیه و بیماری‌های مرتبط با آن به خصوص در میان کودکان و مادران شیوع بیشتری یافته است. همچنین افزایش موارد بیماری هایی چون سل، مالاریا و اسهال به دلیل کمبود امکانات بهداشتی دیده می‌شود.
به طور کلی، تحولات سیاسی اخیر در افغانستان به کاهش کیفیت و کمیت خدمات صحی منجر شده و وضعیت سلامت عمومی در این کشور را به شدت تحت تأثیر قرار داده است.
ارایه خدمات صحی در مناطق روستایی افغانستان
ارائه خدمات صحی در مناطق روستایی افغانستان همواره با چالش‌های زیادی همراه بوده است، اما این مشکلات پس از تحولات سیاسی اخیر و بازگشت طالبان به قدرت بیشتر شده است. در اینجا برخی از مهم ترین چالش ها و وضعیت کنونی خدمات صحی در مناطق روستایی افغانستان آورده شده است:
-
کمبود مراکز صحی
در بسیاری از مناطق روستایی افغانستان، تعداد مراکز صحی محدود است. برخی از این مناطق به هیچ نوع خدمات بهداشتی دسترسی ندارند و مردم مجبور هستند برای دسترسی به خدمات صحی به مناطق شهری یا مناطق دورتر سفر کنند. فاصله زیاد و نبود جاده‌های مناسب، دسترسی به این خدمات را برای بسیاری از مردم روستایی دشوارتر می‌سازد. -
کمبود نیروی انسانی متخصص
مناطق روستایی اغلب با کمبود پزشکان، پرستاران و سایر کارکنان صحی مواجه هستند. متخصصان صحی به دلیل شرایط نامساعد زندگی و نبود امکانات آموزشی و حرفه‌ای ترجیح می‌دهند در شهرها بمانند. این امر باعث شده که در مناطق روستایی اغلب تنها کارکنان بهداشت پایه و افراد غیرمتخصص حضور داشته باشند که توانایی ارائه خدمات پیچیده‌تر را ندارند. -
مشکلات حمل و نقل و زیرساخت ها
در بسیاری از مناطق روستایی افغانستان، نبود جاده‌های مناسب و زیرساخت‌های حمل و نقل، انتقال بیماران و دسترسی به خدمات صحی را با مشکل مواجه می‌کند. این مسئله به ویژه در زمان‌های بحرانی مانند زایمان‌های پیچیده یا وقوع حوادث طبیعی مانند زلزله و سیل بیشتر به چشم می‌خورد. -
کمبود دارو و تجهیزات پزشکی
مراکز بهداشتی در روستاها اغلب با کمبود شدید داروها و تجهیزات پزشکی مواجه‌اند. حتی در صورت وجود مراکز بهداشتی، نبود داروهای اساسی و تجهیزات اولیه به معنی عدم توانایی این مراکز در ارائه خدمات مؤثر به بیماران است. همچنین، کمک‌های بین‌المللی که در گذشته برای تأمین داروها و تجهیزات انجام می‌شد، کاهش یافته است.
-
مشکلات فرهنگی و اجتماعی
در برخی از مناطق روستایی، مسائل فرهنگی و اجتماعی مانع از مراجعه زنان به مراکز صحی می‌شود. محدودیت‌های طالبان در ارتباط با کار زنان در بخش سلامت نیز باعث شده که زنان در این مناطق به پزشکان زن دسترسی محدودی داشته باشند، که به نوبه خود دسترسی زنان به خدمات درمانی را دشوارتر می‌کند. -
شیوع بیماری های واگیردار
به دلیل شرایط نامناسب بهداشتی و فقدان آب پاکیزه، بیماری‌های واگیرداری چون اسهال، مالاریا، و سل در میان مردم روستایی به شدت شیوع دارد. واکسیناسیون ناکافی و نبود امکانات پیشگیری از بیماری ها نیز وضعیت را بدتر کرده است. -
کمبود منابع مالی
در بسیاری از مناطق روستایی، مردم توانایی پرداخت هزینه‌های خدمات صحی را ندارند. فقر گسترده و عدم دسترسی به منابع مالی، مانع از دریافت مراقبت‌های صحی به موقع و موثر می‌شود.