صحت و سلامت در یک کشور باعث رونق نیروی کاری آن میگردد. حتی ما شاهد شیوع پندامیک کرونا بودیم در کنار صحت حتی باعث فلج سازی اقتصاد کشور ها گردید. ازینرو توجه بر صحت مردم جز از لزومیت های دولت میباشد که باید توجه وسیع در زمینه داشته باشند. افغانستان با توجه به بحران های را که سپری کرده یا در حال سپری کردن است ای باعث شد دست دولت را در قسمت فراهم سازی امکانات صحی کوتاه و کوتاه تر سازد. ما نتنها
در روستا ها شاهد کمبود امکانات صحی هستیم حتی در شهر ها هم ای مشکل موجود است. شکایات متکرر در زمینه عدم امکانات صحی چی از لحاظ کمبود پرسونل صحی یا نبود مراکز صحی با استندرد ویا عدم دسترسی بر دارو های با کیفیت, باعث نادیده گرفتن دولت و ناامید شدن مردم از امکانات صحی گردیده, و این
حالات مردم مارا مجبور به پرداخت پول هنگفت جهت تداوی بر کشور های بیرونی کرده است و یا اینکه به تداوی های خانگی رو آورده اند که بدبختانه سطح بروز امراض را زیادتر کرده است و یا طولانی شدن زمان بروز مرض باعث وخامت آن میگردد و همه روزه مردم ما ازین مشکلات دست و پنجه نرم میکنند.
راهکار ها در زمینه
دولت باید بودجه کافی را در اختیار صحت عامه قرار دهد. پرداخت معاش مناسب بر پرسونل صحی, موجودیت اداره منظم و کارفهم, پذیرش اشخاص شایسته و متخصص در زمینه, برگزاری سیمینار ها برای ارتقای ظرفیت, احداث مراکز صحی و وجود هماهنگی بین تیم های کاری, موجود بودن روحیه دلسوزانه نه عوام فریبانه بین کارمندان صحی, مدیریت درست در زمینه خرید و مصرف بسته های دارویی, هماهنگی دولت با سازمان های بین المللی صحی در قسمت همکاری با دولت, برگزاری کورس های آموزشی و مشوره دهی صحی بر مردم, از جمله راهکار های اساسی جهت بهبود امکانات صحی در کشور میباشد.